IN 'T SPERRENBOSCH.

      Het zonlicht wriemelt
       zich langzaam los,
      en kruipt en kriemelt
       in 't sperrenbosch.
         De schaduwen
        van de kruinen
          verflauwen
         en verbruinen
     zijn wemelenden gloor;
   en honderd strepen glijden
    de stammen af, en snijden
           er luchtig,
            vluchtig,
              door.
   Hoe vlug dat spel en vurig!
      hoe dartel-ongedurig!
         Het geurig gers,
        met mossig grauw
          doorspikkeld,
       waar, vallend-versch,
            de dauw
           op dikkelt,
       hangt net en nersch
        in licht en schauw
         gewiegewikkeld.
De gele brem, kijkt hooggekleurd
          op 't bloode
             roode
    bloemken af, dat kruipend
             treurt,
       en dat ge, stuipend
        slechts, bespeurt.
Doch hoog en laag, op vale veder,
fladdert en fluit het weg en weder.
          Het schettert,
             kettert,
           al dooreen.
            Ze roepen
           en snoepen,
            ze piepen
           en kriepen,
        elkaar verguizend
           in 't gemeen.
     Ze zingen met duizend:
         Ik hoor er geen!



15 Echo's, Gent (A. Siffer) 1900, 131 p.
35 Gedichten, Amsterdam (S.L. Van Looy) 1907, 224 p.
42 Gedichten, tweede vermeerderde druk, Amsterdam 1911, 242 p.
45 Gedichten, derde vermeerderde druk, Amsterdam 1918, 305 p.